رسوایی

ازهمسایگی این مردمان
آخرآبرویم میرود میدانم
من گرفتارمردمانی درخوراعتراض
دردرون یک بشقاب شیرینی
مردمانی درجمع مگسانی حلقه وار
اعتراض اعتراض را
برسرسفره همسایه یک نفرتامیکندآبروی سفره را
مردی زبال مگسی ازنومی گشایدبال را
پارچه سفیدی دررقص بادپروازرا
شیرین اگرباشدلبت
 به دوردهانت نیش مگس می نشیند
بشقابی اگرباشد پرزبامیه
به گردآن می پرد پروبال مردان مگسی
میروم دگرازمیان این همسایه ها
رفت آبرویم ازاعتراض شیرین یک مگس
"سعیداعظامی"

انبرک

دردهان انبری تکه زغالی چرنگید
انبرک خاکسترش رادستی کشید
سرودست وپاو مچش همه آهن بود
انبرک آتش گرفت وجان اودررهن بود
درلباس حریق انبرک لخت وعریان به شنارفت
انبرک پاروزدواز آب به آتش به شنارفت
انبرک دردهانش آتشی شعله کشید
اززغالی سرد و خاموش انبرک آتش کشید
"سعیداعظامی"

دیوار

خـــــدایاسربکدامین دیواربکوبم، 
به کدامین دیوارتکیه دهم،
ازپشت کدامین دیوار ایستاده ای ،
من اینجاخاطرم آزرده ست،
بگوبربام دیواری یازیر آواری،
                             دیوار مهربانی باپیشانیم مهر کاشت ،
                            تنهایی بقچه اش رابازخم من گره میزند، 
                            خاطرم درکنج دیواردلت خطی نوشت،
                             توخواندی تن آن دیوارخیس آب شد، 
                             ریزش سنگ ازمرگ دیوار آواری شد،
                                                                        کمک کن سرم بردیوار مهربانی اهداشود
                                                                      وسربند سرم به گیره اش اعدام شود،
                                                                     ازشرم چشات دست تنهای دیواررامیکوبد..
"سعیداعظامی"

فرس

سلام شیرازمن
شهرادب وشعر
آرمگاه پارسی
دیارلسان الغیب
وکلبه حضرت سعدی
نگارشهرت ایران
معرف زبان فارسی
به حافظ وسعدی به بیتی مهمان شدم
گردشی ازدرون
مرابه سوی تخت جمشیدفراخواند
درحیرتی عجیب سوی حرم عازم شدم
به شاه چراغ قسم حافظ زنده است
ودرکلبه سعدی خواب است
وسعدی هم درحافظیه نقل دارد ازمردان راه
فقیرومنعم گداشاه
که این کیمیای هستی قارون کند
تهران را

کوچ

ای عشایرببرمرابه هوای آن کوچ ایلت/
روی آن تلواره بنوشم دوغ چمترو کره کولین خیگت/
ازرقص چمتر بادست ملارماست میشود کره ودوغ/
ازچل به لواکه میرودخیگ و مشک وپنگول کره دون/
رک وتیره ولودر دوداریک قاش مدور/
حوشاحصارمیشود ورزنه یک درتا/
درزندان یک آغل سربه طناب تری میرود/
اندرچاله کپر شیروره به نکاراندازه میشود/
یک اسب قره جل میشودبه هوای پیک یک عروس /
چقه جناره شاه دامادزنان ایل را به کل سرومیخواند/
خورجین عروس ایل پراز رشمه گل اوسارمیشود/
هدیه ایست برتن اسب که جای گل می کارند/
بدرقه راه عروس اسفنددودوخون گوسفندی به راه/
پای هردوآغشته به خون به بهون صحراحجله میبندند/
عروس به تمدارمیزندآغازیک بافت جاجیم را/
داماددریک زین اسبش رادهنه واوسارمیکند/
فصل کاردرکلوروبنه وکنک بافه وداس/
آخون جخون بااوسه درزیرپای ورزاآلون میشود/
کودکی درکپربسته به تلوری وتلاری/
به خواب ایل خوددرتهته کوچ میخواهد/
"سعیداعظامی"

ایل لر

پسری ازبویراحمدم همسایه حافظ دروادی سعدی. اندک روزگاری دارم خوراکم گلگ بلوط،تفریحم چوپانیست.
آهنک آرامشم نی چوبیست،وصدایش بارقص انگشتانم میدمد،نفسم تغییرآهنگش میدهد،
عشایرم بدانید آبرویم تفنگ برنوست به ترحیب ناله اش کل میسراید
سنگ دربندکیفارم رها میشودچوب دسته ام چماقم میشوددرصحرا،
گله ام گوسفندانی سربه پایین ودرابه گردن،
چه آهنگی ازصدای گله ورقص زنگوله هاطنین میشود
میبرددلم راتاغروب خورشید ازپس کپرهای به سایه مینشاند.
بهون دلم بانین چیت دست بافتش خانه ام میشود
 اززیراندازگلیم پای نمددرکاراست تیوری ادویه هابازربارخشک بارها.
بامفرش دسته کلیدبربارقاطرقفل میشود.حورگندمی به خواب تلواره میرود.
جاجیم قرآن رادرخودجای میدهدوخورجین همکارزرباردروادی کوچکتری.
چاربندی ایل باتیمچه به کمرسوارمیشود.
وتوبره بردوش چوچانی به آرامش میرسد.
وازخروبارشله ای پرباوریس قالب میشود.
ازکوچ ایل همه آماده اندوگله هم صدای رفتن
.مردانی سرمابرده وزنانی رنج خورده درراه.
وکودکانی شال وکلاه باکفشهای نیم داربه جشن کوچی بانفس مردی ک سازنقاره میزد,
ازسفری به سفردیگر.
گاهی خواب بوی بیداری میدهد.
مادرم هردم به کاری میخوانم.
بابام پای دررکاب کوه دارد.
ازصدای گله پیداست گوسفندی گرسنه است.
ریتم دلنواز زنگوله هاساعت بیداری من است.
مدتیست مادرم ازکارافتاده وپدرم همسفرصحراست.
خواهرانم همه کودک .جای مرهم دربالین مادرم میگریند.
حال به کدامین سفرقسم .
به حال مادرم.
یابه فکرخواهران کودکم یاکه ازبابایم سراغی گیرم.
همه درجشن شادی مینگرم من به دستمال بازی زنان ایل
 ورقص چوب دستی مردان ایل.من هم ازحال مادرم خواهرانم رادعامیکنم.

آغوش

خودت که نیستی هوایت رابغل میکنم به آن آغوش خالی هوایت سردمی دمد توراسخت می فشارم درهوای تنهایی،درآن هوایی که نیستی نفسم میگیرد، من آلوده به هوای توام نفسی بکش دمی بازدمی،هوای مراتازه ترکن، آغوش مراپرازنفس گرمت کن،بگشابغلم خودت رابسپاربه آغوشم
سعیداعظامی

خبر

ازصدای پای آب خبرآمدنت جاری شد
                                                              شادی شرشرآب وگذربادبه جوی رودی شد
به استقبال توتمام دشت وصحرابه دریارفت
                                                             طغیان خبرت درخاک وسنگ وگل آلودسیلی شد
خبرآمدنت می غلتیدازبزم شادمانی این رود
                                                            کاش میشدهم پای آب قدمی برداشت تورایاری شد
زاین خبرمی وزد نسیم خنک بادنوروزی
                                                            هم قدم این بادبه خوردن جام غمت شادی شد
ازخلاف وبرخلاف مافقیران منعمیم و گدا
                                                            بابادوآب درگذریم وجاری،باآب روان چه کاری شد
عجب خبری ازپای توای آب نقل شد

                                                           خرم ازآن کس که ازآب گل آلودماهی شد

سعیداعظامی
Go willy-nilly

احساس

شبیه یک شیشه شکسته ام
چکه ای خورده ام
ترکی برداشته ام
به هوای توشکستنی شده ام
کافی است که سردوگرمم کنی
دگرازهم می پاشم ....
سعیداعظامی

کنایه

دفتراشعارتوراای حافظ! سعیدونیماباسهراب خواندیم
ازجامی که لباس نظامی به تن داشت به سوی تواعظام کردیم
به خیال توخیام ازاعظام راضی ست
به فال حافظ استغاره میگیریم که فردوسی باشاهنامه چکاره بود
سعدی اهل بوستان بود وی رابه گلستان متهم کردند
سهراب می نویسد
همه اعظامیم به غیرازنظامی
نیماپدرنوبود شاهنامه افسانه فردوسی
خیام به بازی شبانه شاپرکهادرتاریکی خیام خام می کرد
حافظ هم به جامی پیغامی داد
نکهتی ازاین خاک رهت باخودبیار
درپایان سعدی به نگران گفت مرد نکونام بازنمیگردد هرگز نامشان به نکویی تبرک باد
خدایشان رحمت کند
"سعیداعظامی"
"مترسک نباش"